Swell, ooit door de late great John Peel uitgeroepen tot de nieuwe Nirvana. Het is anders gelopen. Terwijl Kurt (en Peel zelf) inmiddels dood en begraven zijn, is ook de herinnering aan Swell een stille dood gestorven. Een triestig lot voor, naar mijn smaak, een van de mooiste bands van de jaren negentig
Swell wordt in 1989 opgericht in San Francisco door zanger David Freel en drummer Sean Kirkpatrick. De band heeft vanaf hun eerste album een eigen, herkenbaar en moeilijk te omschijven geluid. Beïnvloed door new wave, psychedelica, folk en filmmuziek en daarom moeilijk te catalogeren of te vergelijken met anderen. De eerste platen worden opgenomen in een pakhuis, waarbij ook toevallig opgenomen omgevingsgeluiden deel uitmaken van de muziek. Zo opgeschreven lijkt dit experimenteel, maar Swell klinkt juist puur, naturel.
Het geluid is helder, ruimtelijk en open. Alsof de principes van dubreggae zijn toegepast op een indie-gitaarband. Freels zang lijkt ingehouden, berustend. Maar op een vreemde manier werkt dat zeer effectief en fungeert zijn stem als een rustpunt in de vloedgolf van Swells melancholie. Een bron van warmte die je tegelijk koude rillingen bezorgt.
De band brengt acht platen uit, naast twee compilatie-albums, een aantal singles en EP’s. Met name de eerste vijf albums zijn fantastisch. Daarna blijft het niveau weliswaar hoog, maar verdwijnt iets van de oorspronkelijke magie. Swell tourt intensief tijdens de jaren negentig door Amerika en Europa, maar commercieel succes blijft uit. In de loop van de jaren wordt Swell langzaam maar zeker het éénmansproject van David Freel. Langzaam zakt Swell, dat nog wel een paar platen maakt, weg in de anonimiteit. In 2009 brengt Freel een album uit onder een andere naam, Be My Weapon, waarmee naar alle waarschijnlijkheid een einde is gekomen aan Swell.
Genoeg feiten, jaartallen en halfslachtige pogingen om de uniciteit van Swell te beschrijven. Zoals gezegd is het gevoel en het bijzondere geluid van de band moeilijk in woorden te vangen, daarom is het beter om gewoon wat te laten horen. Nou ja, gewoon. Een min of meer willekeurige greep uit Swell nummers van verschillende platen: At Long Last, It’s Okay, The Turtle Song, Kinda Stoned, Forget About Jesus, What I Always Wanted, Sunshine Everyday en ...A Velvet Sun.
Ga op zoek naar de platen van Swell, allemaal nog verkrijgbaar, en laat het over je heen komen. Tot slot een korte reportage uit de begintijd van Swell, gefilmd in het pakhuis waar zij hun eerste drie platen opnamen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten