Scritti Politti zal misschien vooral bekend zijn nog (en blijven) voor de glossy hits in de jaren ’80, zoals ‘Absolute’. Schoudervullingen, getoupeerde coupes, Wall Street here we come. Onder de voor die tijd geavanceerde productie die nu als een vette jus over de nummers druipt, schuilen echter teksten met talloze cryptische, filosofische verwijzingen. Niet verrassend als je kijkt naar de beginjaren van de band. Scritti Politti wordt opgericht nadat zanger Green Gartside met vrienden in een kraakpand gaat wonen, de kunstacademie beu.
De bandnaam is gebaseerd op een boek dat Gartside aan het lezen is: ‘Selections from political writings’; politieke, marxistische geschriften van Antonio Gramsci uit begin 20e eeuw. De originele titel van het boek is ‘Scritti politici’; deze wordt veranderd in ‘Scritti Politti’, omdat dat meer als ‘Tutti frutti’ klinkt.
De bandnaam is gebaseerd op een boek dat Gartside aan het lezen is: ‘Selections from political writings’; politieke, marxistische geschriften van Antonio Gramsci uit begin 20e eeuw. De originele titel van het boek is ‘Scritti politici’; deze wordt veranderd in ‘Scritti Politti’, omdat dat meer als ‘Tutti frutti’ klinkt.
De groep begint als postpunkgroep met een voorliefde voor filosofie, waarbij Green als belangrijk woordvoerder van die stroming wordt beschouwd. In 1978 brengt de groep hun eerste single uit: ‘Skank bloc bologna’. Na enkele Peel sessions en voorprogramma's voor onder andere Joy Division en Gang of Four, krijgt Green een inzinking, verdwijnt uit beeld en luistert veel naar soul en funk. Daarmee verandert eind 1980 de muzikale koers van de band richting popcharts: de boodschap moet namelijk door zoveel mogelijk mensen gehoord worden, het doel heiligt hierbij de middelen.
Een band die eigenlijk te intellectueel is voor de top 40, speelt met imago en stijlen maar door de (onbegrepen) complexiteit van hun spiegelpaleis verschilt hun sound uiteindelijk niet veel van hun oppervlakkiger collega’s. De oorspronkelijke band is niet meer; Scritti Politti is een eenmansproject van Green geworden.
Na enkele minder succesvolle jaren, waarin wel Greens liefde voor hiphop steeds meer op de voorgrond treedt, is daar in 2006 ineens ‘White Bread, Black Beer’. Een plaat opgenomen in Greens slaapkamer, sober en ontroerend. Ook hier blijft het commercieel succes uit, maar wordt het album wel goed ontvangen. De plaat opent met ‘The Boom Boom Bap’, een ode aan de hiphop en dan met name aan Run-DMC. The Boom Bap (zeg het maar hardop) beschrijft het ritme van oldschool hiphop: ‘a hard bass drum and snapping snare that is often EQed to the forefront of the beat’. Het mooiste loflied op een muziekstijl dat ik ken, yo listen up y’all!
(and please don’t watch the weird picture on the video...)!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten