Dreigende duo’s

Met ‘Third’, hun derde studioplaat, sloeg Portishead (geen duo) een nieuwe richting in. Na 2 albums waarin de toon gezet werd door hiphopbeats, Britse soul en een sluier van film noir was de koek op. Hun debuut Dummy was een soundtrack voor dinner parties geworden. Stijlvolle melancholie als jazzy accessoire. 11 lange jaren verder kwam in 2008 ‘Third’ uit. Inspiratiebronnen als hiphop en jazz werden, na een inspiratieloze voorbereiding op de plaat, uit het raam gegooid en maakten plaats voor experimentele(re) muziek. De toon werd harder, indringender, killer en onheilspellender. Sinister.

Een van de belangrijkste invloeden kwam van Silver Apples: vergelijk We Carry On van Portishead maar eens met Oscillations van Silver Apples

 

Silver Apples was een Amerikaans electronisch duo uit New York bestaand uit Simeon Coxe III (primitieve synthesizer) en Danny Taylor (drummer en overleden in 2005). Ze waren actief tussen 1967 en 1969 en kwamen halverwege de jaren ’90 weer bij elkaar. Simeon Coxe treedt nog steeds (alleen) op als Silver Apple(s). Een band die hun tijd ver vooruit was: elektronische muziek op jachtige, stuwende, straffe ritmes. Hun invloed reikt ver en ieder geval tot aan Portishead. Maar ook in de tussenliggende jaren kom je hun invloed tegen, bijvoorbeeld Suicide’s Ghost Rider.

Suicide is (ook) een New York’s duo bestaand uit Alan Vega (zang) en Martin Rev (synthesizer), actief sinds 1971. Nooit echt breed doorgebroken maar wel zeer invloedrijk: synthesizerpop (Soft Cell), techno, EBM (DAF), industrial, electroclash etc. M.I.A. gebruikt de bassline in Born Free, zZz laat horen waar zij de mosterd vandaan halen: Ecstasy. Maar ook Bruce Springsteen, toch uit onverdachte hoek, heeft hun ‘Dream Baby Dream’ gecovered. Nice to know: Suicide was de eerste band die hun muziek als ‘punk music’ omschreef...in 1970. Rauw, duister, agressief, gewelddadige concerten. Hun eerste plaat, ‘Suicide’, geldt als een klassieker die niet in een hokje is te plaatsen, want daarvoor te invloedrijk.

Deutsch-Amerikanische Freundschaft (DAF) is/was een straf duo uit Dusseldorf bestaand uit de in klassieke muziek en jazz opgeleide Robert Görl en de muzikale autodidact Gabi Delgado-Lopez. Zij kneedden het geluid van (o.a.) Suicide tijdens de Neue Deutsche Welle (begin jaren 80) verder tot wat Electronic Body Music zou gaan heten (EBM). In hun eigen woorden en minstens zo mooi: Elektronische Körpermusik. Belangrijke invloed op latere genres als house en techno. Een in het oog springende band die enthousiast naar D.A.F. heeft geluisterd is bijvoorbeeld Nitzer Ebb. In 1982 scoort D.A.F. een grote hit met Der Mussolini, dat binnen het EBM- en New Wave nog steeds geldt als een grote (dans) klassieker.