Er was een tijd dat muziek eng was, duister en dreigend. Niet gezellig, maar hard, kil en elektronisch. Machinale marsmuziek, waarvan de ironie veel luisteraars ontging. Monotonie en naamgeving werden al snel verward met fascistoïde voorkeuren; het overkwam Joy Division, Killing Joke en New Order al eerder. Front 242 was een van de voorlopers in de industrial scene. Mijn eerste kennismaking met deze Belgen was ‘Headhunter’ uit 1988. Unheimlich qua beeld en geluid met een grauw Brussel als decor. Niks geen gemoedelijke Belgen. Regisseur van dienst: Anton Corbijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten